Жыў-быў хлопчык з жудасным характарам. Яго бацька даў яму мяшэчак з цвікамі і сказаў забіваць па цвіку ў садовую агароджу кожных разоў, калі ён будзе губляць цярпенне і з кімсьці сварыцца. У першы дзень хлопчык забіў 37 цвікоў. На працягу наступных тыдняў ён імкнуўся стрымлівацца, і колькасць забітых цвікоў памяншалася што ні дзень. Апынулася, што стрымлівацца лягчэй, чым забіваць цвікі… Нарэшце наступіў дзень, калі хлопчык не забіў у агароджу ніводнага цвіка. Тады ён пайшоў да свайго бацькі і сказаў пра тое. І бацька сказаў яму выцягваць па адным цвіку з агароджы за кожны дзень, у які ён не страціць цярпенні. Дні ішлі за днямі, і нарэшце хлопчык змог сказаць бацьку, што ён выцягнуў з агароджы ўсе цвікі. Бацька прывёў сына да агароджы і сказаў:
“Сын мой, ты добра паводзіў сябе, але паглядзі на гэтыя дзюры ў агароджы. Яна больш ніколі не будзе такой, як раней. Калі ты з кімсьці сварышся і кажаш рэчы, якія могуць зрабіць балюча, ты наносіш суразмоўцу рану накшталт гэтай.Ты можаш усадзіць у чалавека нож, а потым яго выцягнуць, але рана ўсё адно застанецца…”
Не важна, колькі разоў ты будзеш прасіць прабачэнні, рана застанецца. Душэўная рана прыносіць гэтулькі ж болі, колькі целавая.
Таму любице адзін аднаго і дорыце сваю любоў бліжняму, каб не параніць каго сваёй нястрыманасць.